Zapraszamy do Muzeum Władysława Broniewskiego na spotkanie z Krystyną Konecką, autorką tomu „Szklana kula”. Gospodarzem wieczoru będzie Stefan Jurkowski.

Spotkanie odbędzie się 9 października 2013 r. o godzinie 17.00 w Muzeum Władysława Broniewskiego przy ulicy Jarosława Dąbrowskiego 51 w Warszawie.

Krystyna Konecka – poetka, dziennikarka, reporterka, fotograf. Urodziła się w Dobiegniewie, w rodzinie repatriantów z Wileńszczyzny. Absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Od lat związana z Białymstokiem. Debiutowała w katowickich „Poglądach” w 1972 roku. W 1974 r. założyła – i prowadziła do 1979 r. – Tyską Grupę Poetycką „Symbol”. Opublikowała m.in.: „Sonety codzienne” (1978), „Pory mroku” (1984), „Ślady na jeziorach”(1986), „Powrót z Erolandu” (1986), „Sonety litewskie”(1988) „Znad Wilii”(1991) „Miejsca”(1994), „Cisza” (1997), „A.M.” (1998), „Żegnaj Kornwalio” (1999), „Ogrody Szekspira” (2003), album „Chwile i lata” (2006), „Biały kruk” (2007), „Isabelle, mon amour” (2010), „Listy dobiegniewskie” (2010). Specjalizuje się w sonecie, szczególnie w „sonetti a corona”. Wielokrotnie nagradzana, jej wiersze znalazły się w kilkudziesięciu antologiach, publikowała w polskich i zagranicznych periodykach.

„Szklana kula”

[…]Tomik wierszy będący zarazem albumem, prowadzi nas przez kolejno przywoływane obrazy, z których wiele stało się ikonami naszej kultury. To szczególne przywoływanie i budowanie poetycko-malarskiego alfabetu, wydobywa ponownie dzieła, których stała obecność w naszym imaginarium wypłaszczyć mogła ich bogaty dźwięk i dźwięczność. Przycichnąć mógł rezonans w naszej wrażliwości, w naszej osobistej umiejętności wartościowania symboli i znaków.

Szklana kula – to tytuł zbioru wierszy Krystyny Koneckiej, a pierwotnie tytuł kilku prac malarskich Wojciech i Ireny. Szklana kula to motyw towarzyszący pejzażowemu malarstwu Weissów
z lat, kiedy odkrywali swoją wzajemną miłość, a sztukę swą zatapiali w rozsłonecznionej naturze. Przed stuleciem była to skromna dekoracja stojąca na grządkach kalwaryjskiego ogrodu, ale za sprawą artystów stała się magiczną kulistą sferą, w której z jednej strony przeglądał się ich rodzinny dom, a z drugiej strony bezmiar nieba. Stanowiła intrygującą przestrzeń ciągle niedokończonego dialogu spojrzeń i refleksów. Do takiego dialogu zaprasza również oddawany w ręce czytelników album splatający poezję i malarstwo.

ze wstępu Zofii Weiss – Nowina Konopki

Fot. Maciek Bociański / ML