8 czerwca minęła 65. rocznica tragicznej śmierci Leszka Serafinowicza czyli Jana Lechonia, współtwórcy – w 1918 roku, na progu Niepodległości – legendarnej grupy Skamander. Młodzi poeci, którzy okrzyknęli się „sumieniem nowej sztuki” szybko zyskali sławę. Jak napisze Czesław Miłosz, już po II wojnie światowej –  Nigdy nie było tak pięknej Plejady… .

Wystawę sumującą jej dokonania ponownie można oglądać w Muzeum Andrzeja Struga. Kolejną narrację (prezentowaną on-line) towarzyszącą tej ekspozycji, poświęcamy właśnie Lechoniowi.

Podążając za trafnym stwierdzeniem Józefa Wittlina, który napisał:

Wszystko, co chcielibyśmy powiedzieć o życiu i twórczości poety, zniekształciła nam jego śmierć, Barbara Riss proponuje przypomnienie postaci Poety zaczynając od ostatniego, emigracyjnego etapu życia, czyli od Nowego Jorku. Tu od 30 sierpnia 1949 roku Lechoń rozpoczął pisanie swojego dziennika.

Czy prowadzony przez Poetę nieprzerwanie do 30 maja 1956 roku dziennik można uznać za lustro jego emigracyjnej egzystencji i zmagań ze słowem w tym „niedobrym” i przepełnionym tęsknotą za Warszawą czasie? Czy był w nim szczery – wobec siebie, wobec przyszłych czytelników;  co pomijał, z czym krył się przed „światem” autor Herostratesa, tomów Srebrne i czarne,  Arii z kurantem i Erynii?

Zapraszamy do obejrzenia prelekcji pt. Lechoń znany i nieznany  (cz. 1) – Nowy Jork oraz do zwiedzania wystawy Wiosna i wino. Czyli o Skamandrze inaczej prezentowanej w Muzeum Andrzeja Struga.

Ilustracja: Jan Lechoń, rys. Z. Czermański, Nowy Jork 1956, Muzeum Literatury