15 grudnia we wrocławskim Teatrze Polskim polska prapremiera scenicznej adaptacji „Kronosu”, autorstwa Krzysztofa Garbaczewskiego, który z tekstami Witolda Gombrowicza mierzył się już wcześniej, tworząc ważne i nagradzane spektakle. Tak więc zaledwie kilka miesięcy po wydaniu zapisków Gombrowicza mamy już dwie próby przeniesienia ich na scenę. Muzeum Witolda Gombrowicza patronuje obu tym wydarzeniom teatralnym.
Punktem wyjścia do wrocławskiego „Kronosu” jest – jak mówią autorzy spektaklu – nasuwająca się po lekturze tego dziennika kwestia: Gombrowicz w swoich zapiskach próbuje zatrzymać czas. Rytualizuje go, wyliczając zarobki, spotkanych ludzi, kochanków, przeczytane książki, choroby. Jak mu na to odpowiedzieć w teatrze? Swoim Chronosem, Kronosem, zatrzymanym, złapanym na gorącym uczynku przemijaniem?
Spektakl Garbaczewskiego ma być taką właśnie próbą stworzenia swojego Chronosu, schwycenia przemijania w teatralną formę, zapewne oryginalną, wysmakowaną i prowokującą, jak wszystkie dotychczasowe Gombrowiczowskie spektakle tego reżysera. Dosłowne przeniesienie na scenę bez wątpienia dramatycznych zapisków „Kronosu” nie jest pewnie możliwe, jak tekst potraktował reżyser wrocławskiej prapremiery, zobaczymy już w najbliższą niedzielę.
Autorzy spektaklu:
adaptacja sceniczna i reżyseria – Krzysztof Garbaczewski; scenografia – Aleksandra Wasilkowska; kostiumy – Svenja Gassen; wideo – Robert Mleczko; reżyseria światła – Bartosz Nalazek; muzyka – Julia Marcell.
Prapremiera polska „Kronosu” na Scenie im. Jerzego Grzegorzewskiego Teatru Polskiego we Wrocławiu 15 grudnia 2013.
Spektaklowi towarzyszy Projekt Kronos, o którym więcej pod adresem: http://www.teatrpolski.wroc.pl/premiery-projekty/kronos
Prapremiera światowa Kronosu pod tytułem Kronos. Una calma erotica i w reżyserii Michała Znanieckiego odbyła się 25 listopada 2013 roku w ramach Festival de Ópera Tigre na wyspie Kaiola Blue w Tigre (Buenos Aires). Był to „Kronos” kobiecy, opowiedziany z punktu widzenia Rity Gombrowicz.
Projket graficzny plakatu – Michał Matoszko
Zdjęcia z próby prasowej.
Fot. Natalia Kabanow
Źródło: Teatr Polski we Wrocławiu
Krzysztof Garbaczewski
Reżyser, scenograf, autor wideoprojekcji. Studiował na Wydziale Reżyserii Dramatu krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. W Starym Teatrze w Krakowie był jednym z asystentów Krystiana Lupy przy spektaklu Factory 2, inspirowanym twórczością Andy’ego Warhola (2008). Zadebiutował Chórem sportowym Elfriede Jelinek w Teatrze im. J. Kochanowskiego w Opolu (2008). Kolejne jego przedstawienia to adaptacja Opętanych Witolda Gombrowicza w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu (2008; wyróżnienie, IV Ogólnopolski Konkurs na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Europejskiej, 2009; nagroda za reżyserię, XXXIV Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska”, 2009), Nirvana na podstawie Tybetańskiej księgi umarłych w Teatrze Polskim we Wrocławiu (2009), Odyseja wg Homera w Teatrze im. J. Kochanowskiego w Opolu (2009; nagroda główna, I Koszalińskie Konfrontacje Młodych „m-teatr 2010”; nagroda dla najlepszego reżysera festiwalu oraz za scenografię, III Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia w Krakowie, 2010), Biesy wg Fiodora Dostojewskiego w Teatrze Polskim we Wrocławiu (2010), Gwiazda śmierci Marcina Cecki wg Gwiezdnych wojen George’a Lucasa w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu (2010), Życie seksualne dzikich M. Cecki wg Bronisława Malinowskiego w Nowym Teatrze w Warszawie (2011; wyróżnienie dla twórców przedstawienia, XVIII Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskich Sztuk Współczesnych, 2012), Iwona, księżniczka Burgunda W. Gombrowicza w Teatrze im. J. Kochanowskiego w Opolu (2012; nagroda za najlepszą scenografię i opracowanie wizualne, V Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia w Krakowie, 2012; Grand Prix, XXXVIII Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Polska”, 2013), Everyman Jack of You i Forgiveness Erika Ehna w Teatrze La MaMa w Nowym Jorku w ramach projektu Soulographie (2012), Balladyna M. Cecki w Teatrze Polskim w Poznaniu (2013), Poczet Królów Polskich M. Cecki, Agnieszki Jakimiak, Sigismunda Mreksa i Szczepana Orłowskiego w Narodowym Starym Teatrze im. H. Modrzejewskiej w Krakowie (2013; nagroda za najlepszy eksperyment teatralny, XVIII Międzynarodowy Festiwal Teatralny Biała Wieża w Brześciu, 2013), Kamienne niebo zamiast gwiazd M. Cecki w koprodukcji Muzeum Powstania Warszawskiego i Nowego Teatru w Warszawie (2013) oraz Kronos wg W. Gombrowicza w Teatrze Polskim we Wrocławiu (2013). W przygotowaniu: Caligula Alberta Camusa w Schauspiel Stuttgart (2014). W Teatrze Polskim we Wrocławiu przygotował też dwa czytania w ramach cyklu „Czynne poniedziałki”: Fastrygę Zyty Rudzkiej (marzec 2008) i Nad moim grobem noc nie zapadnie Fabrice’a Melquiota (maj 2008), a w Nowym Teatrze w Warszawie czytanie Belle Reprieve Bette Bourne, Paula Shawa, Peggy Shaw i Lois Weaver, czyli queerowej wersji Tramwaju zwanego pożądaniem Tennessee Williamsa (kwiecień 2010). W maju 2011 w komunie// warszawa odbyło się przedstawienie z cyklu RE//MIX według koncepcji duetu Cecko-Garbaczewski Miron Be, a w maju 2013 tamże herb brecht, w którym reżyser zagrał jednego z trzech Bertoltów Brechtów. W maju 2013 również Samotność pól bawełnianych Bernarda-Marie Koltèsa stała się pretekstem do przygotowanego przez Garbaczewskiego happeningu Podwórko Piotrkowska 37 w ramach IV edycji festiwalu Łódź Czterech Kultur. Laureat ogłoszonego przez radiową „Trójkę” konkursu dla młodych twórców Talenty Trójki w kategorii Teatr (2010) – za „konsekwentne rozwijanie niepowtarzalnego stylu, dbałość o pracę z aktorem, rozmach inscenizacyjny i próbę całościowego spojrzenia na świat dzięki oryginalnej wyobraźni” – oraz Paszportu „Polityki” w kategorii Teatr (2012) „za nieoczywiste operowanie materią sceniczną, za zmysł przygody, improwizacji, zespołowości; za ambicję badania przy pomocy teatru form i granic człowieczeństwa w dobie rozwoju technologii i mediów”. Jest jednym z założycieli Forum Obywatelskiego Teatru Współczesnego (listopad 2009).