Wspomnienia Konrada Czarnockiego, który od 1919 roku do 1923 roku był kontraktowym pracownikiem Poselstwa RP w Sztokholmie i w związku z tym starał się o przyznanie Nagrody Nobla polskiemu kandydatowi. W 1918 roku została wysunięta do nagrody kandydatura Władysława Reymonta, ale w 1921 roku Polska Akademia Umiejętności jako kandydata zaproponowała także Stefana Żeromskiego. Czarnocki odsłania kulisy zabiegów dyplomatycznych i politycznych w batalii o Nobla, ale jednocześnie sugeruje: „[…] mała grupa osób pewnym niezręcznym posunięciem przyczyniła się do zburzenia długo przygotowywanej konstrukcji. Nikt z tamtych ludzi nie przypuszczał, że wpłynie to na utrącenie szans Żeromskiego […].” Po latach ujawnione zostały pełne niechęci i krytyczne (przy tym bardzo powierzchowne) opinie Komitetu Noblowskiego o autorze Popiołów.
Jako przyczyny pominięcia kandydatury Żeromskiego w 1924 roku, Czarnocki wymienia nieudolność i brak wyrobienia dyplomatycznego oraz niekompetencję konkretnych polityków i urzędników. Tekst opatrzony został szczegółowymi przypisami konfrontującymi wspomnienia Konrada Czarnockiego z opiniami Komitetu Noblowskiego, doniesieniami prasowymi i wspomnieniami polskich dyplomatów.

Redakcja: Joanna Czarkowska, Elżbieta Kosieradzka
Konsultacja merytoryczna: Wiesława Kordaczuk
Tłumaczenie ze szwedzkiego: Anna Marciniakówna
Opracowanie graficzne: Daniel Wróblewski

UWAGA: nakład wyczerpany!