W środę, 1 lutego w swoim krakowskim mieszkaniu zmarła Wisława Szymborska, laureatka literackiej Nagrody Nobla z 1996 roku. Sekretarz Noblistki, Michał Rusinek, poinformował, iż odeszła spokojnie, we śnie. Od dłuższego czasu chorowała. W lipcu tego roku skończyłaby 89 lat.

Wisława Szymborska znana była ze swojego poczucia humoru i dystansu do samej siebie. Wiersz „Nagrobek”:

Tu leży staroświecka jak przecinek
autorka paru wierszy. Wieczny odpoczynek
raczyła dać jej ziemia, pomimo że trup
nie należał do żadnej z literackich grup.
Ale też nic lepszego nie ma na mogile
oprócz tej rymowanki, łopianu i sowy.
Przechodniu, wyjmij z teczki mózg elektronowy
i nad losem Szymborskiej podumaj przez chwilę

„Poetka nie do podrobienia…” O Wisławie Szymborskiej mówi Jarosław Klejnocki, dyrektor Muzeum Literatury.

W uzasadnieniu werdyktu przyznającego Szymborskiej literacką Nagrodę Nobla w 1996 roku członkowie Szwedzkiej Akademii napisali, że nagrodę przyznano „za poezję, która z ironiczną precyzją odsłania prawa biologii i działania historii we fragmentach ludzkiej rzeczywistości”. Podczas przemówienia noblowskiego poetka powiedziała:

Poeta również, jeśli jest prawdziwym poetą, musi ciągle powtarzać sobie „nie wiem”. Każdym utworem próbuje na to odpowiedzieć, ale kiedy tylko postawi kropkę, już ogrania go wahanie, już zaczyna sobie zdawać sprawę, że jest to odpowiedź tymczasowa i absolutnie niewystarczająca. Więc próbuje jeszcze raz i jeszcze raz, a potem te kolejne dowody jego niezadowolenia z siebie historycy literatury zepną wielkim spinaczem i nazywać będą „dorobkiem”…

Wisława Szymborska, Poeta i Świat (przemówienie noblowskie)

Fragmenty spotkania promującego tom Tutaj.

Fot. Studio Garzyński, ze zbiorów ML, Kraków ok. 1960, fragment