Rozmowa z dr Łukaszem Kossowskim, kuratorem Działu Sztuki Muzeum Literatury, którą przeprowadził portal Exspace.pl.

EXSPACE: Jest pan kustoszem warszawskiego Muzeum Literatury, autorem wielu świetnych i nagradzanych wystaw, w tym syntezy sztuki Młodej Polski – wystawy „Koniec wieku. Sztuka polskiego modernizmu 1890-1918” (Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Narodowe w Krakowie, 1997), największego projektu polsko-norweskiego – „Totenmesse. Munch. Weiss. Przybyszewski” (Muzeum Literatury w Warszawie, 1995, Munch-museet, Oslo, 1996), czy wystawy „Polska-Japonia 1919-1999” (Hillside Forum, Tokio, Amenity Park, Osaka, Muzeum Literatury w Warszawie, Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha”, 2000), którą w Tokio otworzył następca japońskiego tronu, Jego Wysokość Książe Takamado Norihito – . Twórczość Brunona Schulza propagował pan wystawami prezentowanymi między innymi w Londynie, Brukseli, Darmstadcie, Genui, Trieście, Stambule, Paryżu i Madrycie. Zapytam więc, po co organizować wystawy dzieł sztuki?

dr Łukasz Kossowski: Jeżeli założyć, że udana wystawa sama w sobie jest dziełem sztuki, to pytanie powinno brzmieć: po co w ogóle tworzyć sztukę? Tu odpowiedzi może być wiele. Ale w wypadku wystaw muzealnych, szczególnie tych problemowych, chodzi chyba przede wszystkim o weryfikację tez zawartych w scenariuszu wystawy, o rzeczywiste, naoczne przekonanie się, że proponowane zestawienia dzieł ilustrują postawioną tezę i rzeczywiście ją uprawomocniają, czy też odwrotnie – demaskują jej nietrafność. Ta weryfikacja jest pasjonująca. Nigdy do końca nie wiadomo, jak zestawione dzieła zachowają się względem siebie. Czy stworzą większe wyrazowe segmenty, czy też nie. Stąd wystawiennictwo zawsze pozostanie przygodą.

Całość na portalu Exspace – czytaj

Fot. Maciek Bociański / ML