Wystawa czynna od 27 kwietnia do 11 maja 2006 roku

W programowym eseju „Mityzacja rzeczywistości” pisał Bruno Schulz: „Istotą rzeczywistości jest sens. Co nie ma sensu, nie jest dla rzeczywiste. Każdy fragment rzeczywistości żyje dzięki temu, że ma udział w jakimś sensie uniwersalnym. Stare kosmogonie wyrażały to sentencją, że na początku było słowo. Nienazwane nie istnieje dla nas. Nazwać coś – znaczy włączyć to w jakiś sens uniwersalny”. W utworach literackich i rysunkach Schulza świat jawi się jako tajemnicza księga, która zadana jest człowiekowi po to by ją odczytywał. Taka symboliczna wizja rzeczywistości zgodna jest z tradycją żydowską, wedle której wiedza o świecie przybiera materialną postać Księgi.

Kluczową rolę w twórczości Schulza odegrała sado-masochistyczna koncepcja kobiecości. Świat Schulza rozpada się na dwie części: świat mężczyzn i świat kobiet. Manifestem tych relacji staje się słynna „Xsięga Bałwochwalcza”, wykonany około roku 1920 techniką cliché-verre zbiór rycin.

Dla kolejnych pokoleń artystów sztuka Schulza wyznacza rozległe pole dialogu. Jego podstawę stanowi wspomniana „mityzacja rzeczywistości”, odnajdywanie w najprostszych codziennych zdarzeniach ukrytego sensu, dostrzeganie kobiecego demonizmu biorącego początek gdzieś w mrokach barbarzyństwa, autonomizowanie w sztuce materii, jej niepowtarzalnego uroku i organicznego związku ze światłem. Te wszystkie warunki dialogu spełnia twórczość Włodzimierza Finke, artysty, który podobnie jak Schulz zakorzeniony jest w artystycznej tradycji. Tak jak Schulz – Finke traktuje sztukę jako podstawowe narzędzie mityzacji rzeczywistości. Dlatego też zwierza się, że jest przerażony i potwornie przygnębiony nikłym znaczeniem sztuki w codziennym życiu, sztuki, która jak twierdzi, winna dawać odbiorcy poczucie wzlotu i jedności.